بررسی تاثیر مدل مراقبت پیگیر بر کیفیت زندگی بیماران همودیالیزی

زمینه و هدف: در اغلب بیماران مبتلا به بیماری مزمن از جمله بیماری مرحله انتهایی کلیه، حالات عملکردی و کیفیت زندگی، پایین تر از جمعیت عمومی می باشد. این مطالعه از نوع نیمه تجربی است که با هدف تعیین تاثیر مدل مراقبت پیگیر بر کیفیت زندگی بیماران همودیالیزی، در سال 84-1383 در شهر همدان انجام شده است. روش بررسی: نمونه های این پژوهش را 38 بیمار مبتلا به بیماری مرحله انتهایی کلیه تشکیل می داد که به صورت قبل و بعد، انتخاب و در مدت 6 ماه مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه اختصاصی کیفیت زندگی بیماران دیالیزی(kdqol-sftm=kidney disease quality of life-short form)، پرسشنامه های دموگرافیک و چک لیست کنترلی بود. در مرحله اول پژوهش(قبل)، پژوهشگر مرحله آشناسازی را انجام داد و تا انتهای دوره، تنها پرسشنامه های کیفیت زندگی و چک لیست های کنترلی تکمیل شدند. پس از اتمام مرحله اول پژوهش، بلافاصله پژوهشگر اقدام به اجرای مداخله در مرحله دوم پژوهش بر روی همان گروه نمود. سپس با استفاده از نرم افزار آماری(version 13)spss، آمار توصیفی، آزمون آماری تی زوجی(paired-samples t test) و آزمون آماری مجذور کای(chi-square) مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: در تجزیه و تحلیل داده ها، آزمون آماری تی زوجی بین میانگین امتیازات حیطه های بعد عمومی کیفیت زندگی نمونه های پژوهش قبل و بعد از مداخله، تفاوت معنی داری را نشان می دهد(05/0p<). همچنین آزمون تی زوجی بین میانگین امتیازات کلیه حیطه های ابعاد اختصاصی کیفیت زندگی بیماران همودیالیزی(05/0p<)، به استثناء حیطه توانایی کار(083/0=p)، قبل و بعد از مداخله، تفاوت معنی داری را نشان می دهد. نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که با اجرای مدل مراقبت پیگیر، تفاوت معنی داری در سطوح ابعاد عمومی و اختصاصی کیفیت زندگی بیماران همودیالیزی ایجاد می شود، بطوری که اجرای این مدل مراقبتی، با افزایش کیفیت زندگی بیماران همودالیزی همراه است. بنابراین فرضیه این پژوهش مبنی بر اجرای مدل مراقبت پیگیر باعث افزایش کیفیت زندگی بیماران همودیالیزی نمی شود، رد شد و تاثیر مدل بر کیفیت زندگی این بیماران مورد تأیید قرار گرفت.